Af íslenskum dægurlagatextum

Mér finnst eins og það hafi verið í fyrradag, en þessi pistill birtist sem Viðhorf í Morgunblaðinu 8. ágúst 2001, strax eftir Verslunarmannahelgina. Ég fékk mikil viðbrögð við honum á sínum tíma, og datt því í hug að gaman væri að henda honum hér inn á bloggið núna. Svo getur vel verið að ég skutli hér inn einni og einni gamalli grein úr safni mínu við tækifæri, eða broti úr grein. Jafnvel minningargrein. Ef ég nenni. Það kemur bara í ljós síðar.

 

En greinin er sem sagt svona 

 

- - - - - - -

Það virðist því miður fréttnæmt að þegar fjöldinn heldur burt frá lögheimilum sínum til þess að njóta náttúrunnar - hver á sinn hátt - skuli enginn farast í bílslysi, enginn vegna eiturlyfjaneyslu einhvers staðar úti í móa og enginn vegna ofbeldis af einhverjum toga.

Útihátíðir um verslunarmannahelgi eru eflaust góðar í sjálfu sér; hins vegar er hætt við að fólk komi óorði á samkomurnar og brennivínið eins og svo oft áður. En þá sem býsnast yfir framkomu landans er rétt að minn á að unga kynslóðin fann ekki upp útihátíðirnar og drykkjusiði þessarar skrýtnu þjóðar.

 

 

Ungur nemur, gamall temur.

 

 

Sá sem hér slær tákn á tölvu hefur aldrei verið duglegur við að sækja útihátíðir. En þegar vel er að gáð er óþarfi að mæta á mörg þúsund manna samkomur þessa mestu skemmtanahelgi ársins til að kynnast siðferðisvitund, skemmtanahefð og lífsviðhorfum íslensku þjóðarinnar í hnotskurn. Hefðbundnar föstudagskvölda- og laugardagskvöldahátíðir í hinum ýmsu þéttbýliskjörnum árið um kring duga.

 

 

Akureyringar brydduðu upp á þeirri nýjung að stunda fjöldasöng á íþróttaleikvangi bæjarins á sunnudagskvöldið. Fjöldi fólks mætti og tók lagið í myrkrinu, og undirritaður hóf m.a. upp raust sína. Tók undir þegar hvert lagið af öðru hljómaði og fór allt í einu að hugsa um söngtextana; fólk á öllum aldri sat sem sagt þarna eða stóð, og söng um fyllirí, kvennafar, framhjáhald og annað þjóðlegt.

 

 

Mikið lifandis, skelfingar ósköp er gaman að vera svolítið hífaður, söng ég - bláedrú og með yngstu dóttur mína í fanginu, í stúku íþróttavallarins.

 

 

Það sæmir mér ekki sem Íslending, sungum við líka, að efast um þjóðskáldsins staðhæfing, og söngvararnir voru allir sammála um að vilja ekki skrælna úr þurrki og því vökvuðu þeir lífsblómið af og til. Í framhaldinu er greint frá því að sú skoðun þekkist og þyki fín, að þetta vort jarðlíf sé ekkert grín, menn eigi að lifa hér ósköp trist og öðlast í himninum sæluvist. Þess vegna er tekið út forskot á sæluna, því fyrir því fæst ekkert garantí að hjá guði ég komist á fyllirí!

 

 

Svona eftir á að hyggja trúi ég því varla að hafa sungið þetta!

 

 

Harðsnúna Hanna hélt við hann Gvend, kyrjaði maður hástöfum hér í eina tíð þegar sú merkilega hljómsveit Ðe Lónlí Blú Bojs var vinsæl.

 

 

Og hvað er um að vera í Kötukvæði? Það var um kvöld eitt að Kötu ég mætti. Hún var að koma af engjunum heim. Þetta var fyrsti fundur þeirra; hann segist að minnsta kosti aldrei hafa séð hana fyrr. Hann tók hlýtt í hönd á Kötu, horfði í augun djúp og blá. Þau gengu burt af götu og náttmyrkrið geymdi þau.

 

 

En þegar eldaði aftur og birti í hjarta ákafan kenndi ég sting, og fyrir augum af angist mér syrti. Hún var með einfaldan giftingarhring.

 

 

Þetta sungum við líka, ég og þúsundir annarra á Akureyrarvelli og klappað var fyrir forsöngvurunum. Einhvern tíma hefði svona nokkuð verið kallað framhjáhald.

 

 

Anna litla er einnig afar athyglisvert kvæði:

 

 

Anna litla, létt á fæti - Eins og gengur, eins og gengur, segir svo í viðlaginu sem margur Íslendingurinn hefur sungið á góðri stundu - lagði af stað í berjamó. Þar sátu fjórir ungir, sætir sveinar á grænni tó. Einn af þeim var ósköp feiminn en kyssti Önnu þó. Annar talsvert áræðnari, af Önnu skýlu og svuntu dró. Sá þriðji enn meiri hugdirfð hafði og um hana í mjúkri lautu bjó. "Eitthvað fékk sá fjórði að gera nú finnst mér vera kveðið nóg," segir í sjötta erindinu, og í því sjöunda: "Því hvað hann gerði ef vissir, væna þú vildir strax í berjamó."

 

 

Gætu vondir menn jafnvel haldið því fram að þarna hefði átt sér stað hópnauðgun? Eða var Anna bara svona lausgyrt? Og hvað með Því hvað hann gerði ef vissir, væna þú vildir strax í berjamó? Eruð þið ekki ánægðar með þetta, stelpur?

 

 

Og svo er það hún Sigga Geirs, sem sexappíl hefur flestum meira. Hlýtt og notalegt er hennar ból hverjum sem býður hún næturskjól.

 

 

Það vita: Kalli Jóns og Gústi læknisins og Nonni Sæmundar og Halli rakarans og Fúsi Sigurleifs og Palli á Goðanum og Denni í Efstabæ - og einnig ég.

 

 

Sigga þessi blessunin eignast svo krakka í kvæðinu og sagt er að prestinum hafi brugðið þegar hún skyldi tilnefna barnsföður, og nefndi alla þá sem áður er getið. Yfirvöld urðu að skera úr og sögumanni er dæmdur snáðinn - en hinir skunda kátir á næsta bar!

 

 

En að sögumanni læðist þó stundum efi, þegar hann lítur litla skinnið: Hann líkist Kalla Jóns og Gústa læknisins og Nonna Sæmundar og Halla rakarans og Fúsa Sigurleifs og Palla á Goðanum og Denna í Efstabæ - en ekki mér!

 

 

Ekki er hægt að skilja Einsa kalda úr Eyjunum útundan. Það var karl í krapinu; hann var innundir hjá meyjunum, þær slógust um hann á Spáni, í Þýskalandi vildu þær allar eiga hann og austur á fjörðum báðu þær hans einar fimm. Það er sama hvar hann drepur niður fæti, meyjarnar bíða alls staðar spenntar, en hugsi þær um hjónaband í hasti ég flý land. Vonandi að svo lauslátur náungi, og Hönnur, Önnur og Kötur dagsins í dag, hafi að minnsta kosti haft vit á að fjárfesta í smokkum. Sigga Geirs gleymdi því og að minnsta kosti einhverjir þeirra gaura sem hún bauð næturskjól.

 

 

Atti katti nóa Atti katti nóa emissa demissa dolla missa dei...

Viðhorf úr Morgunblaðinu, Atti katti nóa . . ., miðvikudaginn 8. ágúst 2001

Athugasemdir

[Eiður Ragnarsson (IP-tala skráð) 26.4.2006 kl. 09:28]

Snilld !!! Þetta er eitthvað sem ég held að engum hafi dottið í hug áður.

kv
Eiður Ragnars