If you are first . . .

Við pabbi fórum til Cardiff fyrir nokkrum árum, vorið 2001, og sáum Liverpool vinna Arsenal 2:1 í úrslitaleik ensku bikarkeppninnar. Sá sigur var engan vegin sanngjarn, en fáir muna það líklega lengur - nema ef vera kynni stuðningsmenn Arsenal. Og ég. Litlu munaði þar að bikarinn færi til norðurhluta London, en þegar ég rifja upp leikinn detta mér í hug, í eitt skipti af mörgum, ummæli Shanklys sem ég vitnaði til í síðustu færslu.

Og það er oft stutt á milli hláturs og gráts í íþróttum.

Kannski er ég hálf ruglaður og líklega pínulítið hjátrúarfullur. Vil að minnsta kosti trúa því að ég sé ekki óheillakráka þegar Liverpool á í hlut. Ég hef nefnilega aldrei séð liðið tapa úrslitaleik. Auk leiksins í Cardiff detta mér í hug bikarúrslitaleikurinn 1986 (3:1) gegn Everton á Wembley, 5:4 sigurinn á Alaves í úrslitaleik UEFA-keppninnar í Dortmund - fjórum dögum eftir sigurinn á Arsenal í Cardiff! - og síðast en ekki síst leikurinn gegn AC Milan í Istanbul síðastliðið vor.

Það er ekki oft sem maður sér eftir því að bregða sér bæjarleið og sjá Liverpool spila. En í hálfleik gegn Milan, 3:0 undir, spurði ég sjálfan mig í hjartans einlægni hvers vegna í andsk... ég hefði ekki bara verið heima og horft á leikinn í sjónvarpinu. Og ef Ólympíuleikvangurinn væri ekki um klukkutíma akstur fyrir utan miðborg Istanbul hefði ég líklega gengið af stað niður í bæ í hálfleik. En ég nennti því ekki, sem betur fer. Að sjá sína menn jafna og vinna svo í vítaspyrnukeppni var ógleymanlegt og í raun ólýsanlegt. Og ekki síðra að syngja You'll Never Walk Alone með fjöldanum.

Athugasemdir

[Geir Kr. Aðalsteinsson, 19.3.2006 kl. 22:08]

Mikið er ég glaður að þú skulir hafa ákveðið að gerast bloggari. Ég er bara nánast jafn glaður og ég var kvöldið sem þú varst að syngja YNWA í Istanbul. Ja, jæja kannski ekki alveg svo glaður en mjög glaður þó. Stattu þig í skrifunum. Kv. Geir Kr.