Tuð, líklega tuð

Langur en fínn dagur í gær að flestu leyti. Ég, Sirra, Arna og pabbi fórum austur í Fljótsdal og síðan að virkjanasvæðinu við Kárahnjúka.

Einu skemmtanirnar þegar ég var í sveit í Fljótsdal í gamla daga voru í félagsheimilinu Végarði, erfidrykkjur og slíkt þar sem maður úðaði í sig flatbrauði með hangikjöti. Végarður er mjög breyttur, orðinn ægilega fallegur enda Landsvirkjun sem ræður þar ríkjum í augnablikinu, en næsta nágrenni er hræðilegt á að líta. Rafmagnsmöstrin, monsterarnir, þau sem vofa t.d. yfir Langhúsum ... ja, hvað get ég sagt?

Til hvers er ég annars að tuða? Það er bara búið að eyðileggja hluta dalsins "míns"... Ég var upplýstur um það í gær að 47 sinnum dýrara hefði orðið að leggja rafmagnslínurnar í jörðu úr Norðurdalnum en í möstrunum. So? Hvort ég væri tilbúinn að borga muninn. Hvort ég vildi ekki hafa rafmagn eða eiga flatskjá?

Svo er lítið að sjá nema mela og móa þar sem Hálslón kemur, þ.e.a.s. frá þeim blettum sem fólki er gert auðvelt að komast á.

Við fórum sömu leið til baka. Þá var gott að keyra Fljótsdalinn í myrkri vegna þess að möstrin sáust ekki.